Schrony bojowe typ 39 są najbardziej „tajemniczymi” obiektami wybudowanymi na Obszarze Warownym „Śląsk”. Przede wszystkim wynika to stąd, iż wybuch wojny nastąpił w momencie, gdy prace budowlane dopiero rozpoczynano, a nieliczne, wzniesione schrony były zaledwie w stanie surowym. Najbardziej zaawansowane prace prowadzono w p.o. „Niezdara” gdzie rozpoczęto wyposażanie schronów. Chociaż istniejące luki w obronie i brak tradytorów dla artylerii lekkiej mogą sugerować, że nie wszystkie planowane obiekty zostały wzniesione. Najgorzej natomiast przedstawiała się sytuacja w p.o. „Przeczyce”. Badania terenowe, prowadzone w ostatnich latach, ujawniły tam zaledwie jeden fundament i wykop pod fundament.

Zmiany konstrukcyjne wprowadzone w 1939 roku były wypadkową rozwoju polskiej myśli fortyfikacyjnej i wniosków sformułowanych po analizie czechosłowackich umocnień przejętych na Zaolziu. Tak więc schrony te stanowią całkiem nową jakość w fortyfikacjach śląskich. Ale i w tym przypadku pośpiech oraz oszczędność odcisnęły swoje piętno. Większość obiektów wzniesionych w tym czasie otrzymało niższą klasę odporności "C" (standardem na Śląsku była klasa D), co dało spore oszczędności w materiale budowlanym. Wbrew pozorom nie przyczyniło się to do zmniejszenia ich wartości bojowej, gdyż i tak niemieckie jednostki pierwszego uderzenia nie dysponowały uzbrojeniem zdolnym do ich zniszczenia.

Po raz kolejny poprawiono zdolności bojowe. Do nowości wprowadzonych w 1939 roku należą wyrzutnie rakiet oświetlających główne kierunki ostrzału oraz zrzutnie granatów. Miały one za zadanie obronę bezpośrednią obiektu w miejscach niedostępnych dla broni strzeleckiej. Zarzucono także całkowicie stosowanie półkopuł pancernych. Ewolucji uległy pancerze strzelnic ściennych. Zrezygnowano w nich z wkładek i półwkładek przeciwrykoszetowych na rzecz jarzma kulistego. W schronach ponadto pojawiła się nowoczesna armata forteczna wz.38 opracowana na bazie armaty p.panc wz.36.

Mimo iż żadnego schronu mod 39 nie ukończono (niejednokrotnie beton nie był nawet do końca zastygły), a na odcinku mikołowskim, sądząc po wielkości, powstały jedynie obiekty wsparcia, tylko ta konstrukcja miała okazję sprawdzić swą wartość w walkach z regularną armią. Na odcinku obrony Armii „Kraków” ciężkie i zwycięskie walki prowadziły schrony p.o. „Węgierska Górka” w kotlinie żywieckiej i pododcinka „Wyry” na południowym skrzydle Obszaru Warownego „Śląsk”. Walki te udowodniły wysoką wartość bojową schronów, jednakże ogólna słabość polskich sił zbrojnych wobec przewagi Niemiec nie pozwoliły na pełne wykorzystanie ich walorów.