Doświadczenia I wojny Światowej wykazały wysoką skuteczność broni maszynowej oraz jak istotne jest jej właściwe zabezpieczenie przed ogniem nieprzyjaciela. Ten cel stał się myślą przewodnią konstruktorów pierwszych schronów bojowych budowanych na Śląsku. Obiekty typu 33 są więc praktycznie opancerzonymi stanowiskami ckm. Schrony są przeznaczone do ognia czołowego. Ich podstawowe wyposażenie początkowo stanowiła półkopuła pancerna (Dąbrówka Wielka) później zastąpiona kopułą pancerną (Szyb Artura). Schron mieścił jedną izbę pogotowia załogi oraz przedsionek pełniący rolę przelotni i miejsca ewentualnego ukrycia żołnierzy obsadzających umocnienia polowe. Izba pogotowia oddzielona była od przelotni stalowymi drzwiami, przedsionek zaś posiadał pancerne drzwi wejścia głównego. Z racji, iż obiekty były wykonane jako zagłębione, z okopów do drzwi wejściowych prowadziły schody. Dwudzielne, pancerne drzwi zamykane były systemem nieporęcznych rygli trzy w górnym skrzydle, dwa w dolnym.

W trakcie eksploatacji taka konstrukcja wykazała wiele wad. Jedną z ważniejszych w tym przypadku było stosunkowo słabe zabezpieczenie schronów przed warunkami atmosferycznymi. Wkrótce przystąpiono do prób wyeliminowania tego mankamentu. Wiele obiektów typu 33 zostało zaopatrzonych w dodatkowe, zadaszone przedsionki osłaniające schody i wejścia główne. Strop zwykle był wykonywany z grubej blachy falistej od zewnątrz zalewanej warstwą betonu. Problemu nie udało się całkowicie wyeliminować o czym może świadczyć fakt, że współcześnie, prawie wszystkie schrony powstałe w pierwszych latach fortyfikowania Śląska są niedostępne ze względu na całkowite wypełnienie wodą. Podobna sytuacja praktycznie nie występuje w obiektach budowanych po 1935 roku.

Nadmierna oszczędność powodowała również inne błędy. Np. izbę bojową armaty polowej w centralnym tradytorze p.o. „Szyb Artura” zaprojektowano i wykonano za małą. Armaty umieszczonej na specjalnej platformie nie dało się obrócić i umieścić w drugiej strzelnicy. Dlatego już po ukończeniu obiektu trzeba było ściany ręcznie rozkuwać. Z kolei zbyt głębokie osadzenie w ziemi tradytora p.o. "Dąbrówka Wielka", wprawdzie ułatwiało maskowanie ze względu na lepsze wkomponowania we wzgórze, ale uniemożliwiało wytaczanie armaty na zewnątrz, używanie jej na stanowiskach polowych i prowadzenia ognia w innych kierunkach niż te wyznaczone przez strzelnice schronu. Zastanawiające jest natomiast, że pomimo modernizacji, jakiej poddano obiekt, nigdy nie zdecydowano się na wybudowanie choćby małej rampy ułatwiającej wtaczanie lub wytaczanie armaty. Zwłaszcza, że najprawdopodobniej była ona jedyną na całym punkcie oporu.

Jedyne odstępstwo od przedstawionego powyżej schematu stanowiły dwa pierwsze tradytory wybudowana w punkcie oporu "Dąbrówka Wielka" oraz w p.o. "Szyb Artura". Jako jedyne obiekty typu 33 zostały wykonane jako dwukondygnacyjne. Jednakże spowodowane to było przede wszystkim koniecznością pomieszczenia armaty polowej, amunicji i zwiększonej w efekcie załogi schronu. W związku z tym jako jedyne, oprócz izby bojowej posiadają pomieszczenia socjalne, do których prawdopodobnie wstawiane były drewniane prycze. Pomijając różnicę wielkości jak i przeznaczenia omawiane tradytory nie odbiegają koncepcyjnie od pozostałych schronów bojowych ckm.