Umocnienia w Stolarzowicach powstały w pobliżu ówczesnej granicy polsko - niemieckiej, nieopodal przejścia granicznego. Były to kolejne fortyfikacje zabezpieczające nasadę "klina bytomskiego", przed niespodziewanym, polskim atakiem wyprowadzonym z Radzionkowa szosą na Zabrze (obecna ul. Suchogórska), bądź też z Tarnowskich Gór na Bytom ul. Żołnierską. W 1939 roku rozpoczęto budowę conajmniej trzech obiektów, jednakże tylko schron oznaczony "1" na mapie osiągnął względnie zaawansowany etap. Pozostałe dwa (3 i 4) zostały rozebrane w latach pięćdziesiątych. W 1943, na pobliskim wzniesieniu przy obecnej ulicy Ptakowickiej, stacjonowała bateria artylerii przeciwlotniczej, po której pozostały resztki stanowisk ogniowych i baraków koszarowych.

Jest to klasyczny, górnośląski wariant schronu dla armaty p.panc i ckm. Powstał w wersji "b", czyli bez kopuły pancernej, za to z wysuwanym peryskopem. Od innych obiektów odróżnia go orylion osłaniający wejście zagięty pod kątem 45° oraz nietypowo obniżony strop w izbie bojowej paka. Uzbrojenie miała stanowić armata przeciwpancerna oraz 3 ckm umieszczone w dwóch strzelnicach ściennych. Obiekt jest jednym z najmniej zaawansowanych w budowie "bunkrów" na Pozycji Górnośląskiej. Między innymi nie wykonano wylewki podłogowej. Schron zachowany w nienajlepszym stanie. Niedrożny drenaż powoduje stałe utrzymywanie się w nim kilkunastocentymetrowej warstwy wody. Obecnie służy jako skład "odzyskanych" materiałów budowlanych, które zagracają go w znacznym stopniu. Schron znajduje się na prywatnej posesji, tak więc zwiedzanie może być utrudnione.

Nieopodal stanowisk artylerii przeciwlotniczej w okolicach 1944 roku Niemcy wykonali betonowy fundament pod stację radiolokacyjną "WURZBURG-RISE", która miała kierować ogniem baterii. Samego radaru jednak nigdy nie zamontowano, brak bowiem kotew montażowych; istnieją jedynie otwory do ich zabetonowania.