Punkt oporu "Niezdara"

Pododcinek "Niezdara"


W perspektywie zagrożenia aglomeracji Śląskiej przez szybkie ataki jednostek pancernych lub zmotoryzowanych od strony skrzydeł, poprzez Tąpkowice, zapadła decyzja o rozbudowie fortyfikacji stałych w tym kierunku. Przeprowadzono pod koniec 1938 prace planistyczne, wyznaczyły przebieg dalszych fortyfikacji od wsi Niezdara przez Tąpkowice i dalej przez Nowa Wieś i Toporowice. Budową fortyfikacji w tym rejonie miała nadal kierować Komisja Robót nr 23. W okolicach kwietnia 1939 roku rozpoczęto prace betoniarskie. Jedna z zaplanowanych wówczas pozycji powstała na wzniesieniu górującym nad osadami Niezdara i Sączów. Przed wybuchem wojny zdążono wybetonować osiem obiektów, czy to wszystkie z zaplanowanych, być może nie, gdyż powstałe obiekty maja zbyt duże luki w sektorach ognia swych strzelnic. Nie zdążono także wybudować koszar, dlatego obsadę dowożono autobusami z Tarnowskich Gór - siedziby 11 pułku piechoty. Pomimo iż prace wyposażeniowe były na bardzo wstępnym etapie, w przededniu wybuchu wojny schrony zostały uzbrojone i obsadzone załogami. Niestety, 2 września, groźba otoczenia przez wojska niemieckie wymusiła wycofanie się 6 kompanii specjalnej ckm. mjr Ćwiąkalskiego.

Celem powstania punktu oporu "Niezdara" było zabezpieczenie głównej drogi łączącej Tarnowskie Góry z Siewierzem, a przede wszystkim jednej z nielicznych przepraw przez rzekę Brynicę oraz towarzyszące jej zalewy i zabagnienia. Obiekty te miały wykorzystać najnowsze osiągniecia polskiej techniki fortecznej takie jak na przykład armaty forteczne wz.38, zamontowane w dwóch schronach.

Po przegranej wojnie w 1939 roku, obiekty zostały wykorzystane dopiero w 1944 przez Niemców. W sierpniu 1944 roku wokół obiektów powstała gęsta sieć okopów ziemianek i stanowisk artyleryjskich, będących elementem linii B-2 ciągnącej się od Zwardonia przez Bielsko Biała w Dąbrowie Górniczej skręcającej na zachód w kierunku Opola. Najbardziej trwałym elementem tych umocnień były kochbunkry - żelbetonowe stanowiska strzeleckie, które do dziś można znaleźć w całej okolicy. W styczniu 1945 roku wschodnie skrzydło linii b-2 wzięło udział w kilkudniowych walkach z Armią Czerwoną, czego ślady noszą dwa skrajne obiekty pozycji. Według wspomnień zachowanych w pamięci okolicznych mieszkańców, w schronie nr 7 znajdowało się gniazdo niemieckiego karabinu maszynowego, skutecznie powstrzymującego radziecki atak. Dopiero skuteczny ogień czołgu wyeliminował tę przeszkodę. Od tamtego momentu, kopuła pancerna schronu posiada otwór wybity pociskiem przeciwpancernym.




Pokaż



1. Obiekt 1 - Schron bojowy nr 1
2. Obiekt 2 - Schron bojowy nr 2
3. Obiekt 3 - Schron bojowy nr 3
4. Obiekt 4 - Schron bojowy nr 4
5. Obiekt 5 - Schron bojowy nr 5
6. Obiekt 6 - Schron bojowy nr 6
7. Obiekt 7 - Schron bojowy nr 7
8. Obiekt 8 - Schron bojowy nr 8


WSTECZ





Szanowni Państwo! W związku ze wzrastającym zainteresowaniem fortyfikacjami i wynikającym stąd wysypie stron internetowych im poświęconym, programom edukacyjnym oraz innym przedsięwzięciom, zwracamy się z prośbą do użytkowników niniejszego serwisu o poszanowanie naszego czasu, wysiłków oraz prawa autorskiego. Niezastosowanie się, zwłaszcza do tego ostatniego, może pociągnąć za sobą skutki prawne.

 
Design - d4u.pl