Fortyfikacje grupy bojowej powstały na wierzchołku tzw. "Klina Bytomskiego", na granicy z Brzezinami Śląskimi. Jest to odcinek, na którym charakter propagandowy umocnień odcisnął największe piętno. Przede wszystkim fortyfikacje zostały odsunięte o kilkanaście kilometrów od głównej linii obrony co pozwalało w bardzo prosty sposób obejść je i okrążyć, zwłaszcza, że na zapolu od południa i północy znajdowały się polskie umocnienia. W dodatku od czoła, w odległości niecałych 100 metrów znajdowała się nieistniejąca już kopalnia "Orzeł Biały". Niemożliwością było więc ukryć budowę tychże obiektów. Nie mniej, powstały z zachowaniem sztuki fortecznej. Zostały pomieszczone na wzgórzu 297 (najwyższym w okolicy) co dało im panowanie od północy nad głęboką doliną rozciągającą się aż po Bobrowniki, a na południu nad szosą biegnącą do Bytomia.

W skład grupy bojowej, pierwotnie wchodziły najprawdopodobniej tylko dwa schrony: sonderwerk (1 na mapie) i R111 (2 na mapie). Jednakże w trakcie działań wojennych, na wzgórzu pomieszczono baterię artylerii przeciwlotniczej. Schrony zamieniono na magazyny amunicji, a w okolicy wybudowano stanowisko dowodzenia (4 na mapie). Niestety, do dziś zachowało się tylko jedno betonowe stanowisko artylerii, a na skutek rozbiórki kopalni i zwiezienia gruzu i śmieci zasypaniu uległ R111 i jest obecnie niedostępny.

Schron zachowany w nienajlepszym stanie. W środku znajduje się spora ilość gruzu utrudniająca poruszanie. Obiekt nigdy nie został dokończony, a to co zainstalowano zaczęli rozkuwać złomiarze. W trakcie wojny "bunkier" wykorzystywano jako skład amunicji pobliskiej baterii p.lot. Świadczą o tym zachowane napisy na ścianach wewnętrznych. Jako zabezpieczenie przed podmuchem eksplozji, dodano wał ziemny przebiegający wzdłuż ściany tylnej. Ślady po pociskach wokół strzelnicy i drzwi wejściowych mogą sugerować, że schron brał udział w walkach.

Obiekt o którym niewiele da się powiedzieć. Typ też jest raczej przypuszczalny określony na podstawie odsłoniętych fragmentów stropu. Podczas wyburzania i porządkowania terenu po kopalni znajdującej się w odległości kilkudziesięciu metrów od czoła schronu, został całkowicie zasypany.

Intensywne wyburzanie przetrwało tylko jedno betonowe stanowisko, na którym znajdowała się platforma z najprawdopodobniej poczwórnym FlaK-iem 38. Pełniło ono również rolę ukrycia i podręcznego składu amunicji.

Stanowisko zostało wykonane jako zagłębione i prowadzą do niego dwa wejścia. Ceglane ściany mają grubość 60 cm, betonowy strop - 30 cm. Schron znajduje się w złym stanie, zasypany gruzem, ziemią i śmieciami. Ściany popękane i poprzesuwane - być może detonowano w nim po wojnie amunicję.